ใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม ของเด็กๆบ้านราชาวดี

บ่ายวันนี้นักศึกษาเนชั่นทั้งปี  1 และ ปี 2 ไม่มีการเรียนการสอน พวกเขาตกลงกันว่าไปทำกิจกรรมเลี้ยงเด็ก ที่พิการทางสมอง ที่บ้านราชาวดีหญิง อำเภอปากเกร็ด จ.นนทบุรี

และตอนนี้ก็กำลังซักซ้อมท่าทางที่จะไปเต้นให้น้อง ที่บ้านราชาวดีดู

เราได้เจอกับป้าไหม อุปกิต ซึ่งเป็นพี่เลี้ยงดูแลเด็กๆในบ้านราชาวนีแห่งนี้

ป้าไหมบอกว่า ผู้ที่เข้ารับการดูแลจากบ้านราชาวดีหญิง มีทั้งหมด 500 กว่าคน มีทั้งอายุ 7 ปี และ 40 ปี  ป้าไหมจะต้องดูแลพวกเขาไปจนกว่าจะสามารถช่วยเหลือตัวเองได้

เบื้องหลังของเด็ก และผู้ที่อยู่ในบ้านราชาวดีนี้ มีทั้งที่ถูกทอดทิ้ง และพ่อ แม่เลี้ยงดูไม่ไหว อย่างน้องหมูตอน ช่วงหนึ่งของการสัมภาษณ์ป้าไหม หมูตอนก็โฝเข้ามากอดเรา

เราคิดว่า พวกเขาก็ไม่ได้ต่างอะไรจากเราซึ่งเป็นคนปิกติ ที่ต้องการความรัก ความอบอุ่น ความเอาใจใส่ ทุกวันนี้หมูตอนโชคดี ที่มีป้าไหมเป็นเสมือนแม่คนที่ 2 คอยเลี้ยงดู สั่งสอน อย่างใจเย็น

กิจกรรมที่เราจัดมาให้กับน้องๆในบ้านราชาวดีหญิงวันนี้ มีทั้งการเลี้ยงอาหารมื้อเย็น และการแสดงที่สนุกสนานบนเวที

ทันทีที่เสียงเพลงดังขึ้น เด็กๆ ก็วิ่งกรูเข้าไปเต้นกันยกใหญ่

การเข้ามามีส่วนในกิจกรรมที่สร้างสรรค์สังคม และเป็นผู้ให้เช่นนี้ก็ทำให้เราภาคภูมิใจ

หลังพระอาทิตย์ตกดินไปในคืนนี้ ทุกคนในบ้านราชาวดี คงนอนหลับอย่างมีความสุข และในวันพรุ่งนี้ คงจะมีคนใจดีมาทำกิจกรรมแบบนี้อีก

ความรู้สึกที่เราสัมผัสได้ ก่อนกิจกรรมจะจบลง ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของเด็กๆที่นั่น เป็นภาษากายที่กำลังจะบอกกับเราว่า “อย่างปล่อยให้พวกหนูโดดเดี่ยว”  ยังดังก้อง อยู่ให้ส่วนลึกของจิตใจ ของพวกเราทุกคน

------------------------------------------